Koester verdraagzaamheid

Vandaag was ik op de Amerikaanse militaire begraafplaats te Margraten. Uitgenodigd door de burgemeester om daar te komen luisteren naar het requiem van Dvorak. Een bijzonder muziekstuk op een zeer bijzondere plek.

Op 13 september 1944 werd het gebied rond Margraten bevrijd door eenheden van de 30e Infanterie Divisie van het Eerste Amerikaanse leger. De Amerikanen brachten, samen met de andere geallieerde troepen, vrede terug in Europa. Ik merk dat in de dagelijkse gang van zaken ik me die vrede niet altijd bewust ben. Het lijkt een vanzelfsprekendheid, maar dat is het zeker niet. Op een dag als vandaag, op een serene begraafplaats met 8301 grafstenen, besef ik me eens te meer dat vrede iets heel bijzonders is. Iets om bij stil te staan.

Tot mijn spijt steekt de onverdraagzaamheid ook vandaag de dag weer de kop op. Verschillende groeperingen komen lijnrecht tegenover elkaar te staan. Waarom nou toch? Koester de vrijheid, zoek naar wat u met anderen verbindt, benadruk niet de verschillen. Vandaag hoorde ik dat de verzoenende toon van president Obama richting de islamitische wereld door een lid van onze Tweede Kamer als ‘levensgevaarlijk’ is bestempeld. Als er iets levensgevaarlijk is, dan is dat wel het opruien van verschillende bevolkingsgroepen. Ik wil daarmee niks bagatelliseren, maar ik geloof in vrede en verdraagzaamheid.

Het requiem van Dvorak, vandaag uitgevoerd door het Limburgs Symfonie Orkest, vormt een beschouwing op de vaak verontrustende vragen van het menselijk bestaan. Graag roep ik een ieder op stil te staan bij vrede en verdraagzaamheid. Je hoeft er niet voor naar de Amerikaanse militaire begraafplaats, je hoeft er niet voor te luisteren naar een zwaar klassiek muziekstuk, het kan altijd en overal. Vrede is bijzonder, wees er zuinig op.